Zor dönemler hep dengemi bozmuştur.Kahkahalarla gülerken, sadece bir an olduğum yerden koşar adım uzaklaşmak istiyorum.Yalnız yürümek beni ne kadar zorlasa da, bütün sokaklar benim artık...Ki benim gibi zaten dengesiz biriyseniz, kaçınılmaz son sizi bulmuş demektir.
<< Bir kitapta okudum, "Ayrılık neden üşütür insanı?" diye soruyor.Sahi neden?Geceler uzar, yollar uzar, gözyaşları uzar, gökyüzünün mavisi griye çalar.Dalgalar hırçınlaşır, yağmurlar hep üzerimize yağar, bütün renkler değişir.
Gözler hep dolu doludur artık, her şey dokunur insana, düştü düşecek yaşlar uzar.Nefesin kesilir, yüreğin karışır, yüreğin sıkılır.Gönlün karışır...Bütün dünyaya kapatıp kapılarını öylece donup kalmak istersin, öylece dondurup kalmak her şeyi, soğuklar uzar...
Canınız acır, içinize bir bıçak saplamışlar sanki...Yanar da yanar insan, göğüste bitmek bilmez bir ağrı başlar.Ağızlarda akşamdan kalan acı bir tat, midenize bir taş oturup kalır.Acılar uzar...
Artık ne eve sığabilirsiniz, ne yollara, ne de yüreğinize...Uykular haram, sanki bütün şarkılar size söylenmiş gibi olur.Can acıtan şarkılar...
En güzel, en sevecen parçamızı alıp götürür bizden...Bir parça koparıp, "neremizden bilmem" alıp götürür...
Soğuk, sopsoğuktur her yer...Ağustos'ta bile üşürsün.
Ayrılık neden üşütür insanı? >>
soğuk duş etkisi yaptığından... Bi bakmışsın, sana içten gülen -yada sen hep öyle sanmışındır- gözler bana bakmıyor. Sende artık o gülüşü görüp sevinemiyorsun... Sevmeyen sevilmeyen kalp nasıl sıcak olsun ki
YanıtlaSil