"Sevmek Eskidenmiş Güzelim..."

Ne de çok seviyoruz, seviliyoruz değil mi?Başlıyoruz sonu baştan belli sevdalara, kaptırıyoruz kendimizi...Hem de sonunu bile bile...Yaşıyoruz, nefes alıyoruz, yaşadığımızı sandıklarımız ile mutlu oluyoruz.Sonra da bitişler ile yıkılıyoruz, her bitişin bizden götürdükleriyle eksiliyoruz.

Sevgi, dünyanın en büyük mutluluğu değil mi aslında?! Eskiden sevdiğine dokunmanın, görmenin, sohbet etmenin bir değeri varken yoklukta; şimdilerde her şey el altında...Kendi yarattığımız sevgilerle, kendi duygularımızı değersizleştirmenin acı bir tecrübesi belkide...

Hayat, sarılıp başa alınan bir kaset gibi...Belirli olaylar zinciri...Ne yaparsak yapalım yine bildiğimiz sona koşuyoruz.Sonunun ne olacağını bile bile o sonu görmek istiyoruz.Gerçekten acayip varlıklarız.Ne olursa olsun yarını düşünmeden seviyoruz yinede.Yanacağımızı bildiğimiz ateşlerde yürüyoruz da, biz yanarken üstümüze su döksünler beklentisindeyiz.

Her defasında bu "beklentiler" yüzünden değil mi sıkıntımız?! Silin atın bakalım o "beklenti" denen illeti sevgi yumağınızdan...Sizden geriye ne kalacak peki...?

Salmalı bazen ipini bütün sevgilerin...Hani sürekli aynı evdeyken anlamazsınız annenizi babanızı nasıl özlediğinizi de; şehir dışında okumaya, askere yada bir tatile gittiğinizde anlarsınız aslında ne kadar da özlediğinizi...İşte bu tatillere, gitmelere ihtiyaç duyuyor sevgiler...Ama öyle 1-2 gün değil, boylu boyunca dinlendirmeli düşünceleri, bir deniz kenarında sakinleştirmeli duyguları ve bir sahil kasabasında huzura erdirmeli sıkıntıları...

Şimdi derin bir nefes alıp sorun kendinize, bu hissettiğiniz şey ne? Alışkanlık mı, ilgiye açlık mı, esaret mi, bağlılık mı, sevgi mi...?!