Babam'a...

Hepimiz içten içe kabullenmesek de ailenin direğidir, hep en son sözü söyler, masada baş köşeye oturur, sımsıcak gülümsemesi ve yufka gibi bir yüreği vardır, kıyamaz evlatlarına, yemez yedirir giymez giydirir, kısacası bir evin temel taşıdır babalarımız...

Bugün çok zor ve yıpratıcı bir gündü; babam kalp krizi geçirdi...Kıl payı denilecek bir şansla babamı kurtarabildik.İnsanın elinden bir şey gelememesi ve canının bir parçasının acısını dindirememesi çok zoruna gidiyor.Hani aslında hep yanınızdadır da, bir türlü değerini anlamazsınız her sabah kalktığınızda babanızı görmenin; en ufak bir olayda değer kazanır yeniden ve daha da şiddetle...

Bu akşam ilk defa babamsız bir evde uyuyacağım.Evdeki boşluğu o kadar derin ki, yerine dünyaları koysan dolmuyor babamın sıcaklığı...

Bir kez daha anladım ki bu zor dönemde; şükretmeli insan, daha sıkı sarılmalı, şanslı saymalı kendini bu sabahta gözlerimi açtığımda babamı, annemi gülümserken karşımda görebildim diye...Nefes aldıklarına şükretmeli insan, eksikliklerini yaşamamak için var oldukları sürece değerini bilmeli... 

Canım babam...

Yerini hiç bir şekilde dolduramayacağım, acını yüreğimin derinliklerinde kahrolarak yaşadığım, evimizin direği, en mutlu yanım, en kıymetli dostum ve ilk sevdiğim adam... 

Allah senin yokluğunu bana göstermesin...

Seni çok seviyorum babacım...