" Gece Nöbetİ "

<< Daha az seviyorum seni,

Giderek daha az...

Unutur gibi seviyorum,

Azala azala...

Aramızdaki uzaklığın karanlığında.

Geceler kısalıp gündüzler uzuyor öyle olunca

Daha az seviyorum seni.

Kendini iyileştiren bir yara gibi

Daha az

Ve zamanla...

Sen geceyi tutuyorsun, ben nöbetini

Uzak dağ kışlalarında,

Görmüyoruz birbirimizi...

Usul usul sis iniyor

Kopmuş yollara.

Işığı hafif, uykusu ağır koğuşlarda üzerini örtüyorum senin.

Bir çığ gibi büyüyorsun rüyalarımda.

Sevgilim sevgilim...

Yıldızları daha büyüktür bazı gecelerin,

Nöbet kadar yalnızken öğreneceksin bunu da.

Artık daha az seviyorum seni,

Unutur gibi, ölür gibi daha az...

Yeniden ödetiyorum kendime,

Onca aşkın öğretemediğini

Kolay değildi.

Yalnızca sevgilimi değil, evladımı da kaybettim ben.

Kaç acı birden imtihan etti beni.

Bir tek gece vardır insanın hayatında,

Ömür boyu sürer nöbeti.

Bu da öyleydi...

İyi ol,

Sağ ol,

Uzak ol,

Ama bir daha görme beni...!

                                                                       Murathan MUNGAN