Dün geceydi; zaman geçip giderken hayat denen yolculukta bir an geldi.Durup geriye bakma gereği duydum.Geçtiğim yolları, uğradığım durakları, güzergah boyu karşılaştıklarımı anımsadım.Kafamdaki fotoğraf karelerinin eksik parçalarını, günbegün bıkmadan yazdıklarımla doldurdum.Fotoğraflar netleştiğinde ifade ettikleri, siyah-beyaz buğulu ve gerçeklikten uzak duygulardan öte değildi.Benim dur durak bilmeden anlattığım, hala yaşadığını sandığım, her ne kadar geçtiği iddiasını sürdürsem de varlığını da inkar etmekten kaçınmadığım duygular...Meğersem öylesine katılaşmış, kurum bağlamış ki...Her bahsettiğimde, her suyun yüzeyine çıktıklarında ellerimde bıraktıkları karaltılar bu yüzdenmiş.
Meğersem küçük bir çocukken hissettiğin duygular ve yoğunluklar sen büyüdüğünde, geride yine o küçük kız çocuğunda kalıyormuş.
Zaman acımasızdır, durmaksızın akıp geçiyor ve kahkahayla gülen yüzümüzde, göz çukurlarımızdan geçmişin yağmur damlalarını eksiltmiyor.Ama geçiyor ve öyle bir an geliyor işte.Geçmişinizden bile kurtulabiliyorsunuz, bir poşet dolusu geçmiş kırıntısı tuzla buz, kül olup gidiyor.
Huzur böyle bir şey sanırım...
geçmişe baktıkta umudum azalıyor benim. bakmamaya çalıştıkça da gücüm azalıyor. kötü bir araf.
YanıtlaSilGeçmişte yaşadıklarımızın yansımalarıyla geleceğe doğru gidiyoruz Selnurcum.Bundan dolayıdır ki zamanı geldiğinde, o geçmişten kurtulmak daha huzurlu bir gelecek için şart oluyor.Umarım geçmişle ilgili bütün düşüncelerinden kurtulmanın zamanı bir an önce gelir.Aşkla kal... :)
Sil