Bazı güzelliklerin bittiğine de şahit oldum, bazı mutlu başlangıçlara da...
Geçenlerde önce bir yuvanın gülümseyen yüzünün solduğuna, güzel bir çiftin boşandığına şahit oldum.Ve ertesi gün güzeller güzeli bir gelin ile dünyalar tatlısı bir damadın düğünlerine katıldım.Tezatlıklarla dolu günler geçiriyorum anlayacağınız...
Zorluklarla mücadele ederken yaşanan ayrılıklar hep sancılıdır zaten; kalan için olduğu kadar giden için de...Fakat zamanla insanların içindeki yangın sönüyor, acılar son baharla savrulup kışla buz gibi soğuyor, mevsimler değişiyor ve umutlar yeniden yeşeriyor hayata dair, sevmeye ve sevilmeye dair...
Yepisyeni bir yuva kurmanın da heyecanı başkadır elbette ki.Tertemiz eşyalar, yeni mobilyalar ve en az evin içi kadar yepyeni umutlar barındırır içlerinde...Gülümseyen gözlerle harika bir düğün habercisidir aslında, güzel günlerin...
Küçükken annemle baş başa kaldığımızda bana hep hikayeler anlatırdı.Bu hikayelerde kocaman bulutların birbirine çarpması sonucu canları acırdı ve yağmur damlaları da bu bulutların göz yaşlarıydı; yıldızları anlatırdı annecim, büyük ayı vardı bir de küçük ayı ve ben bunları hep oyuncak ayılarım zannederdim.Bir de yıldızlar gökyüzünden kurtulup yere düşerlerdi, çünkü biri öldüğünde üzülürlerdi.Ve her ölen kişinin ardından mutlaka biri doğardı; bu yüzden gökyüzünde yıldızlar hiç bitmezdi.İlgiyle dinlerdim annemi, bana hayatı anlattığından bi'haber...
Şimdi bakıyorum da, dertleriyle sıkıntılarıyla, sevinçleriyle mutluluklarıyla herkes kendi halinde yaşamını sürdürürken, "hayat işte" dediğimiz milyonlarca şey geçiyor ömrümüzden...
Hiç bitmez sandığımız sevgiler, aşklar bitiyor; unutulmaz sandığımız hatıralar toz bulutu olup uçuveriyor; yüzünü görmek için can attığımız insanların sesini dahi duyamaz oluyoruz ve tuhaftır ki buna alışmak zorunda kalıyoruz; beklenmedik umutlar doğuruyor ertesi günler; sevdalar filizleniyor beklenmedik mevsimlerde; mutlu da olabiliyoruz mutsuzluklarımızla...
Yani kısacası "hayat işte"...
Yaşayıp gidiyoruz gel-gitler içinde...
Küçükken annemle baş başa kaldığımızda bana hep hikayeler anlatırdı.Bu hikayelerde kocaman bulutların birbirine çarpması sonucu canları acırdı ve yağmur damlaları da bu bulutların göz yaşlarıydı; yıldızları anlatırdı annecim, büyük ayı vardı bir de küçük ayı ve ben bunları hep oyuncak ayılarım zannederdim.Bir de yıldızlar gökyüzünden kurtulup yere düşerlerdi, çünkü biri öldüğünde üzülürlerdi.Ve her ölen kişinin ardından mutlaka biri doğardı; bu yüzden gökyüzünde yıldızlar hiç bitmezdi.İlgiyle dinlerdim annemi, bana hayatı anlattığından bi'haber...
Şimdi bakıyorum da, dertleriyle sıkıntılarıyla, sevinçleriyle mutluluklarıyla herkes kendi halinde yaşamını sürdürürken, "hayat işte" dediğimiz milyonlarca şey geçiyor ömrümüzden...
Hiç bitmez sandığımız sevgiler, aşklar bitiyor; unutulmaz sandığımız hatıralar toz bulutu olup uçuveriyor; yüzünü görmek için can attığımız insanların sesini dahi duyamaz oluyoruz ve tuhaftır ki buna alışmak zorunda kalıyoruz; beklenmedik umutlar doğuruyor ertesi günler; sevdalar filizleniyor beklenmedik mevsimlerde; mutlu da olabiliyoruz mutsuzluklarımızla...
Yani kısacası "hayat işte"...
Yaşayıp gidiyoruz gel-gitler içinde...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder